لکنت زبان اختلالی است که در آن جریان طبیعی کلام بر اثر رویدادهای حرکتی و غیر ارادی تکلم از بین می رود و شامل تکرار اصوات،طولانی کردن ، مکث وجایگزینی کلمات برای اجتناب از وقفه است.

 لکنت زبان شدید اصولا اختلالات ثانویه دیگری نظیر اختلال در تنفس، چشمک زدن، لرزش لبها یا چهره ، حرکات غیر طبیعی بدن در حین تکلم را نیز به همراه دارد.

 این اختلال در میان پسران 3 تا 4 برابر دختران است. سن آغاز بین 2 تا 7 سالگی و بیشترین فراوانی در حدود 5 سالگی ذکر شده است و بطور کلی در 98 درصد موارد لکنت زبان قبل از 10 سالگی آغاز می شود.

دلایل بروز لکنت زبان تاکنون به طور دقیق روشن نشده است ولی چند عامل از جمله موارد زیر می تواند در بروز آن موثر باشد: ضربه های شدید و شوکهای عاطفی و روانی، احساس تهدید و ناامنی در خانه و مدرسه، اصرار والدینِ کودک چپ دست برای استفاده از دست راست، تکرار والدین و اطرافیان در موقعی که کودک کلمات را نادرست بیان می کند، ابتلا به بیماریهای شدید عفونی و آسیبهای قبل از تولد، حین تولد و دوران کودکی.

روشهای درمانی این عارضه ابتدا رفتار درمانی و در درجه بعد گفتار درمانی می باشد. دادن مشاوره به فرد و خانواده وی در راستای افزایش اعتماد به نفس فرد و استفاده از دستگاه لکنت شکن و تمرینات فرد برای شمردگی در صحبت کردن نیز از دیگر روش‌های درمانی مؤثرند.

 معمولآ 80 درصد افراد  قبل از 16 سالگی درمان می شوند که 60 درصد این افراد بدون استفاده از روش درمانی خاصی بهبود می یابند.