میانکاله نگین بی مدعای مازندران جایی که امروز زخمی بزرگ بر پیکره آن خودنمایی می کند همه ساله آغوش خود را پناهگاه صدها گونه از پرندگان بومی و مهاجر می کند که می تواند موقعیتی مناسب برای رشد صنعت پرنده نگری باشد.

به گزارش شمال امروز به نقل از ایسنا مازندران، شاید بی خطرترین و کم هزینه ترین و البته کمرنگ ترین نوع گردشگری را بتوان پرنده نگری دانست، پرنده نگری یعنی گوشهایت را به طبیعت بسپاری و نگاهت را به خلقت خالق ماهر که چنان رنگ به رنگ پرندگانی را با سرانگشتان نقاش گونه اش حیات بخشیده بدهی. با هرنغمه پرندگان می توانی صدای گام های مخلوق را در نقاشی طبیعت حس کنی و آنچنان مجذوب عظمت این خلقت شوی که، بعید است که بتوانی در برابر جذبه تجربه دوباره و چند باره‌اش مقاومت کنی.

اساس پرنده‌نگری، مستلزم نوعی آمیزش و همراهی با طبیعت است؛ چه آنکه در زمان نگاه کردن به پرندگان حتی باید قدم‌ها را در میان درختان و بر سطح برگ‌ها آرام برداشت که مبادا با یک حرکت غیرطبیعی و اشتباه، فرصتی منحصربه‌فرد برای دیدن پرنده از دست برود.

 از آنجایی که این نوع توریسم در کشورمان چندان فراگیر نبوده و طیف خاصی از گردشگران با سلایق تقریبا خاص را به خود جذب کرده، در مقایسه با سایر انواع توریسم نسبتا ناشناخته باقی مانده و کمتر روی آن سرمایه‌گذاری شده است.

از اینها که بگذریم جایی در همین مازندران خودمان، گنجی نهان از گونه های متعدد پرنده وجود دارد که شاید روزی تبدیل به قلب تپنده پرنده نگری در کشور شود.

میانکاله نگین بی مدعای مازندران جایی که امروز زخمی بزرگ بر پیکره آن خودنمایی می کند همه ساله آغوش خود را پناهگاه صدها گونه از پرندگان بومی و مهاجر می کند که می تواند موقعیتی مناسب برای رشد صنعت پرنده نگری باشد.

علی ابوطالبی عبدالملکی کارشناس محیط زیست میانکاله در گفت وگو با ایسنا علت رغبت برخی گردشگران به پرنده نگری را اینطور بیان می کند: پرنده نگری شاخه ای از اکوتوریسم طبیعت گرد است و مهم ترین دلیلی که این حوزه در بین برخی از گردشگران خصوصا در بین کشورهای اروپایی و امریکایی طرفدار دارد این است که رفتار مفرح پرندگان و خصوصا پرواز آنها جذبه و زیبایی خاصی دارد.

وی تصریح می کند: پرآرایی یا پرینگ، خاک بازی و رقص برخی پرندگان در هنگام جفت گیری دربین هیچ گونه جانوری دیگری دیده نمی شود.

کارشناس محیط زیست میانکاله یادآور می شود: از 8هزار و 900 گونه پرنده ای که در جهان وجود دارد 504گونه آن در ایران شناسایی شده اند که از این تعداد 280گونه آن در مازندران وجود دارد.

وی می افزاید: از این 280گونه، 230گونه پرنده در میانکاله زیستمند هستند و این یعنی بیش از نیمی از پرندگان کشور در استان مازندران وجود دارد و می توان این بخش را موقعیتی عالی برای پرنده نگری دانست.

ابوطالبی خاطرنشان می کند: البته پرندگان براساس ثبتی که ما انجام می دهیم به 4گونه بومی، مهاجر (زمستان گذران، تابستان گذاران)، عبوری و اتفاقی تقسیم می شوند.

کارشناس محیط زیست میانکاله می گوید: از 280گونه موجود در مازندران 180گونه خشک زی و 100گونه پرنده تالابی اند که در بین پرنگان تالابی 60گونه کنارآبزی و 40گونه آبزی وجود دارد.

وی می افزاید: 90گونه از پرندگان زیستمند در مازندران حمایت شده اند و 12گونه مانند مرگوس، مرگوس سفید، عقاب دریایی، عروس غاز، غازپازرد، قو کوچک، پلیکان پاخاکستری، گیلانشاه پاخالدار، اردک سرسفید و درنای سیبری در لیست کنوانسیون منع تجارت بین‌المللی گونه‌های در معرض خطر (CITES) از درجه 1و2قرار گرفته است.

ابوطالبی تصریح کرد: این12 گونه به شدت در معرض خطر انقراض اند و براساس قانون منع تجارت جهانی پرندگان به هیچ عنوان نباید خرید و فروش شوند و خرید و فروش آن جرم محسوب شده و جریمه در پی دارد.

وی معتقد است با توجه به پتانسل های موجود برای صنعت پرنده نگری در ایران بستر فرهنگی برای توسعه پرنده‌نگری در کشور خصوصا در مازندران باید فراهم شود.

ابوطالبی تصریح می کند: در استان مازندران که مهد گونه های مختلف پرندگان است وجود زیرساخت های عمومی همچون هتل ها، متل ها و ایجاد سایت هایی فعال برای مناطق حفاظت شده امری ضروری است.

 کارشناس محیط زیست میانکاله می گوید: وجود لیدرهای آموزش دیده، ایجاد دکل ها، کومه ها و پل های استتار شده در مناطق تالابی می تواند منجر به جذب گردشگران علاقه مند با پرنده نگری از سرتاسردنیا به کشور شد.